Şehir Hatları.
Bu şehrin benim için ‘olmazsa olmaz’ı.
Üniversitede Beşiktaş-Kadıköy hattı şimdilerde Karaköy-Kadıköy hattı. En sevdiğim 2 hat.
Vapurların bazı insanların hayatındaki yeri ayrıdır. Keyifli lise ya da üniversite günlerini hatırlatır. Sanki bindiğinde o günlere gidiverecekmişcesine hiç değişmez bu güzelim vapurlar, hep aynıdır.
Ve İstanbul’da deniz yolunu kullanan insanlar ikiye ayrılır: Vapur sevenler ve motor sevenler.
Ben hep vapurculardan oldum. Hep de düşündüm, acaba bu tercih nedendir diye?
Mesela acaba vapur sevenler eskiye daha mı bağlı? Uzun hikayelerin kahramanları mı onlar? Motorla yolculuk yapanlar aceleci insanlar mı hayatın her anında? Vapuru beklemenin daha duygulu bir tarafı var ve ondan mı kaçıyorlar içten içe?
Kadıköy-Karaköy hattında bazı saatlerde vapur Haydarpaşa’ya uğramaz, yani vapur dediğin yavaş ama sürprizlidir. Motor ise hep aynı yolu gider durur, biraz daha hızlı ve rutindir.
İstanbul dışındayken en çok özlenen şeydir vapur yolculuğu. Bir fotoğrafa bin ah eşlik eder belki.
Vapurlar. Eskilere götürür.
Eskilerden dinleyelim..
Doğan Canku – Sonsuza Dek
Cem Karaca – Bu Biçim
Fikret Kızılok – Yadigar